با توافقات اخیر میان ایران و ترکمنستان، مسیر ریلی اینچه‌برون–ترکمنستان می‌تواند به یکی از مسیرهای کلیدی ترانزیت منطقه‌ای تبدیل شود و زمینه‌ساز گسترش همکاری‌های اقتصادی، سیاسی و لجستیکی ایران با کشورهای آسیای میانه شود.
به گزارش ریل‌ایران، با وجود مرز مشترک زمینی و ریلی میان ایران و ترکمنستان، به نظر می‌رسد ایستگاه ریلی اینچه‌برون بار دیگر در کانون توجه سیاست‌گذاران حوزه حمل‌ونقل ریلی قرار گرفته است، به‌گونه‌ای که این ایستگاه اکنون به‌عنوان یکی از نقاط موثر در کریدورهای اتصال ریلی میان ایران، ترکمنستان و قزاقستان شناخته می‌شود. که با توسعه و برنامه‌ریزی‌های مشترک میان دو کشور، شاهد افزایش ظرفیت ترانزیتی ریلی خواهیم بود.
بتازگی در جریان بازدید مامت آکمامدوف، وزیر حمل‌ونقل ریلی ترکمنستان از ایستگاه اینچه‌برون، بر اهمیت راهبردی این مسیر تأکید کرد و توسعه زیرساخت‌های مرزی را عاملی تعیین‌کننده در افزایش حجم تجارت منطقه‌ای دانست.
دکتر ذاکری مدیر عامل راه‌آهن نیز در این نشست از برگزاری جلسات مفصل کمیسیون مشترک میان راه‌آهن ایران و ترکمنستان خبر داد و گفت: توافقات بسیار خوبی با ترکمنستان برای افزایش ظرفیت ترانزیت ریلی ایران به میزان ۷ میلیون تن در سال انجام شده است، ظرفیتی که بنا بر ارزیابی کارشناسان، قابلیت افزایش تا ۱۰ میلیون تُن را نیز دارد.
همچنین از منظر جغرافیایی، اتصال اینچه‌برون به کریدور شمال–جنوب، نه‌تنها مسیر ترانزیت کالاهای صنعتی، کشاورزی، غلات، گاز و مسافر را میان ایران و کشورهای مشترک‌المنافع آسیای میانه تسهیل می‌کند، بلکه دسترسی سریع و اقتصادی این کشورها و روسیه به خلیج‌فارس و آب‌های آزاد را نیز فراهم می‌سازد.
فرزانه صادق، وزیر راه و شهرسازی، نیز در همین راستا حمل‌ونقل ریلی را امن‌ترین، سهل‌ترین و پایدارترین شیوه انتقال کالا و مسافر دانست و تأکید کرد که توسعه ارتباط ترانزیتی ایران و ترکمنستان، فراتر از مناسبات دوجانبه، می‌تواند جریان تجارت و حمل‌ونقل در منطقه را دگرگون سازد.
در توافقی تازه، مدیرعامل راه‌آهن ایران از راه‌اندازی یک خط ریلی نرمال و یک خط عریض میان ایستگاه‌های سرخس ایران و ترکمنستان خبر داد، اقدامی که ظرفیت حمل بار سالانه دو کشور را به ۲۰ میلیون تُن افزایش خواهد داد.
در مجموع، توسعه زیرساخت‌های ریلی در مسیر اینچه‌برون–ترکمنستان–قزاقستان، نه‌تنها گامی مهم در تقویت ترانزیت منطقه‌ای محسوب می‌شود، بلکه می‌تواند زمینه‌ساز گسترش همکاری‌های اقتصادی، سیاسی و لجستیکی میان کشورهای آسیای میانه و ایران باشد.
